Son seferki BTC sözleşmesi doğrudan likidasyona uğradı, tamamen bu işten çekilmeyi düşünüyordum. Sonuçta bir platform bana hesabıma 15u ekledi - tamam, bu parayla bir şans deneyeyim, ya kurtulacağım ya da tamamen teslim olacağım, en azından kendime bir açıklama yapmış olurum.

Açıkçası, ben de hiç şöhretim yoktu demem. Bir dönem gerçekten de ellerim çok iyi gidiyordu, zarar eden pozisyonları bir hafta boyunca rahatça tutabiliyordum, katladığım pozisyonlar da birkaç kez oldu. O zamanlar gerçekten de kendimi bir şeyler öğrenmiş gibi hissediyordum - hangi seviyeden gireceğim, ne zaman kar alacağım, aklımda netti. Kendime olan güvenim o kadar arttı ki piyasayı küçümsemeye başladım, pozisyon büyüklüğüm giderek arttı, en abartılı zamanda tamamen pozisyona girdim, likidasyona uğramak fiyatı giriş fiyatımdan sadece iki puan uzaktaydı.

Arkadaşlarımla hava attım: Bir ay boyunca düzenli bir şekilde 100u kazanmayı, günde birkaç yüz u kazanmanın verdiği heyecana tercih ederim. Sonuçta sıradan insanlar için, birkaç yüz u bir aylık maaş olabilir. Ama sorun burada başlıyor - kazanmaya alıştığınızda, kaybetmeyi kabul etmek gerçekten zorlaşıyor. Hesapta yeşil görünce, kayıpları geri almak için pozisyon artırmak istiyorsunuz, sonuç olarak daha da derinleşiyorsunuz ve sonunda büyük bir düşüş yaşıyorsunuz.

Sonra bilgi araştırdım ve bu durumun aslında bir istisna olmadığını fark ettim, bu insan doğasının bir kuralıdır. "Tao Te Ching"deki "tersine hareket etmek, yolun hareketidir" sözü çok doğru - insanın doğasına uygun hareket ederseniz sıradan bir insan olursunuz; insan doğasına ters hareket ettiğinizde, ancak o zaman yolu anlayabilirsiniz.

Açık olmak gerekirse, bu tür kusurları aşamazsanız - kayıptan nefret, duygusal karışıklık, alışkanlık düşüncesi - o zaman piyasada kazanılan paranın tamamı şansın bir hediyesi olur ve en sonunda o şans da geri alınır. Bu sefer gerçekten kendinizi aşabilip aşamayacağınızı göreceğiz.