Derin bir içsel sorgulama anında, geçmişteki eylemlerimin evcil hayvanlarınkiyle bile ilişkilendirilmemesi gerektiğini anlıyorum. Önceleri, kendimi memeli hayvanlarla veya atlarla kıyaslayarak kendimden duyduğum memnuniyetsizliği ifade ederdim. Ancak şimdi, bu kıyaslamanın bu soylu yaratıklar için haksız olduğunu anlıyorum.

İnekler ve atlar, sadeliklerinde, doğal bir zarafetle rollerini yerine getirirler. Doğalarına sadıktırlar, kendi yollarında yararlıdırlar ve insan zihnini kemiren karmaşalarla ilgilenmezler. Oysa, benim kendi eylemlerim ve kararlarım genellikle bu niyetin saflığından yoksun olmuştur.

Artık hatalarımı veya yetersizliklerimi tanımlamak için bu hayvan benzetmelerini kullanmaktan kaçınacağım. Bu yaratıklar, masumiyetleriyle, insan zayıflıklarımla ilişkilendirilmek için hak etmedikleri bir duruma sokuluyor. Artık eylemlerimin sorumluluğunu tamamen üstlenme zamanı geldi; diğer canlıları haksız yere değersizleştiren karşılaştırmalara sığınmadan.

Bu farkındalık, kişisel gelişim yolculuğumda yeni bir bölümün başlangıcını işaret ediyor. Kendi içsel mücadelelerimle hiçbir ilgisi olmayan varlıkları dahil etmeden, yetersizlik duygularımı daha uygun ve daha dürüst bir şekilde ifade etmenin yollarını bulmalıyım.